Pamiętnik

Miłość „… Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.” Chcemy wierzyć w idealną miłość, ale takie nie istnieją. Uczucia się zmieniają. Czasami są jak strumień, spokojne i stałe, a niekiedy jak ocean w trakcie sztormu, niespokojne, gwałtowne, niosące ze sobą strach i gniew. Chcemy jednak wierzyć, że w życiu przeznaczona jest nam jedna osoba. najważniejsza, ta która mimo burz będzie przy nas. Ta, która będzie przy nas nawet jeśli jej nie będzie. Co więc jeśli ta jedna i najważniejsza dla nas osoba nas nie pamięta?

Reżyser Nick Cassavetes w 2004 roku przeniósł na wielki ekran Pamiętnik, niesamowitą powieść Nicholasa Sparksa. Czemu spośród tysięcy romansów ta jest tak wyjątkowa? Ta opowieść to pewnego rodzaju retrospekcja. W domu spokojnej starości mężczyzna codziennie odczytuje starszej kobiecie fragmenty pamiętnika. Ta z powodu swojej choroby nie pamięta, że ta opowieść to historia jej burzliwego romansu oraz jej życia wypełnionego śmiechem, łzami i przede wszystkim prawdziwą miłością. 

A miłość ta nie była łatwa. Allie, dziewczyna z bogatego domu, wychowana według konkretnych zasad i mająca przed sobą świetlaną, lecz zaplanowaną co do dnia przyszłość, napotyka na swej drodze Noah. Chłopak zdaje się być całkowitym przeciwieństwem poukładanej i dystyngowanej dziewczyny z wyższych sfer. Nie mieszka w końcu w wielkim i eleganckim domu i sam musi zarabiać na życie pracując w tartaku. Ale czy w życiu szukamy kogoś kto będzie naszym lustrzanym odbiciem? Według mnie, nie. Szukamy kogoś, kto będzie uzupełniał nasze braki i swoim przeciwieństwem wydobywał z nas to co najlepsze, a Noah wydobywał z Allie śmiech i spontaniczność. Może się wydawać, że to mało, ale dla kogoś kto żyje dla innych, czysta radość to najlepsze, co może znaleźć. Brzmi jak każda inna komedia? Oczywiście, że tak. Ale nic bardziej mylnego!

Oglądając Pamiętnik poczujesz smutek. Nie z powodu trudnych momentów i decyzji jakie musieli podejmować głowni bohaterowie. To co najbardziej poruszy Twoje serce to podróż. Podróż, którą odbędziesz wraz z bohaterką i świadomość, że jedyną osobą, która jest w niej tylko widzem jest ona sama. Wracając do historii własnego życia, na nowo przeżywamy towarzyszące nam w tamtych chwilach emocje. Czerpiemy naukę z doświadczeń i z nostalgią wspominamy ludzi, którzy byli dla nas ważni oraz zdarzenia, które odbiły się na zawsze w naszym sercu. Czerpiemy radość i smutek z własnych doświadczeń. Jak jednak cieszyć się i płakać, jak wracać do przeszłości, kiedy zwyczajnie nie pamiętasz, że to życie było Twoje? 

Jeśli mam być szczera, nie jestem bardzo wrażliwą osobą. Nie tak łatwo mnie wzruszyć, bo w końcu film czy książka, to tylko dzieło, które stanowi odzwierciedlenie imaginacji autora. Czemu miałabym się z nim utożsamiać? Muszę jednak przyznać, że “Pamiętnik” jest wyjątkowy. To nie jest zwykła, zabawna komedia romantyczna z wielkim happy endem, gdzie przez większość filmu jest cudownie, a widz przeżywa około 10 minut grozy, w trakcie wielkiej standardowej kłótni kochanków. Historia ta opowiada prawdziwą podróż, daje świadectwo prawdziwej siły miłości, mówi o trudnych rozstaniach i jeszcze trudniejszych powrotach, o tym, że nie zdajemy sobie sprawy, jak wielką moc mają wspomnienia.

Usiądź wygodnie, przynieś ciepły koc, dzbanek ulubionej herbaty lub lampkę wina oraz zapas chusteczek. Rusz w tę niesamowita podróż, w której najważniejsza jest miłość. Pozwól sobie kochać, płakać, złościć się i wątpić. Uwierz, że miłość nie ma granic i pokonuje wszystkie przeszkody, nawet takie jak czas i przestrzeń. Wróć z głównymi bohaterami do ich najpiękniejszych i najsmutniejszych chwil i pamiętaj, nawet jeśli oni już nie mogą.