Zagubić się w słowach

Danielu, pamiętaj, że o tym, co zaraz ujrzysz, nie będziesz mógł powiedzieć nikomu.(…)
Człowieczek o rysach drapieżnego ptaka i posrebrzonych włosach otworzył nam drzwi. Jego ostre, orle i nieprzeniknione oczy spoczęły na mnie nieruchomo.

– Witaj Izaaku. Oto mój syn, Daniel – obwieścił ojciec. Niebawem skończy jedenaście lat, a w przyszłości przejmie po mnie księgarnie. Już dorósł dostatecznie, by poznać to miejsce. 

(…)

Ruszyliśmy za strażnikiem owym zamkowym korytarzem i dotarliśmy do wielkiej okrągłej Sali, najprawdziwszej bazyliki ciemności, zwieńczonej kopułą, z której wysokości padały snopy światła. Niezmierzony labirynt korytarzyków, regałów i półek zapełnionych książkami wznosił się po niewidoczny sufit, tworząc ul pełen tuneli, schodków, platform i mostków, które pozwalały się domyślać przeogromnej biblioteki o niepojętej geometrii. Na wpół ogłupiały spojrzałem na ojca. Uśmiechnął się i puścił do mnie oko.

– Danielu, witamy na Cmentarzu Zapomnianych Książek.

Tymi słowami zaczyna się jedna z najwspanialszych historii, którą ludzki umysł mógł stworzyć – seria Cmentarza Zapomnianych Książek. 

Gotyckie powieści Carlosa Ruiza Zafona o prastarej bibliotece umiejscowionej w podziemiach pochmurnej i pełnej tajemnic Barcelony nabierają szczególnego uroku, gdy dni stają się coraz krótsze, a jesienna aura sprawia, że cały świat wydaje nam się jednym wielkim sekretem. Chciałabym zachęcić wszystkich spragnionych intelektualnych przygód do zapoznania się z tą pozycją.

Niecodzienna konstrukcja 

Do serii Cmentarza Zapominanych Książek zaliczamy: Cień Wiatru, Grę Anioła, Więźnia Nieba i Labirynt Duchów. Książki od zawsze reklamowane były jako takie, które mogą być czytane w dowolnej kolejności, gdyż łączą się ze sobą niczym misterna konstrukcja bazyliki La Sagrada Familia, tworząc tym samym jedną całość. Osobiście jednak nie polecam zaczynania od Więźnia Nieba i Labiryntu Duchów, gdyż rozwijają ważne wątki pojawiające się w dwóch poprzednich pozycjach. Gra Anioła pomimo powiązania z całym cyklem, jest odrębną historią, która jest wspominana w Więźni Nieba i Labiryncie Duchów.

Jako specyficzny prequel istnieje również Książe Parnasu, którego akcja dzieje się wiele lat wcześniej. Nie należy do oficjalnej serii, ale jest warty uwagi. 

To książka nas wybiera 

Historia opowiedziana w książkach toczy się na przestrzeni burzliwego wieku XX – bohaterowie są nieodłączną częścią konfliktów politycznych i problemów społecznych trawiących Hiszpanię w tym czasie. Główne postacie, z którymi wędrujemy przez kolejne tomy, pochodzą raczej z biedniejszych rodzin, dla których opowieści zapisane w książkach są odskocznią od mroków zastanego przez nich świata. Punktem zwrotnym w ich życiach jest odwiedzenie tajemniczej biblioteki – Cmentarza Zapomnianych Książek. Podobnie jak w cytacie rozpoczynającym artykuł – osoby odwiedzającej Cmentarz obowiązują zasady. Najważniejsza to nie mówić nikomu o Cmentarzu, gdyż jest on azylem zarówno dla książek, jak i dusz ich pisarzy. Do kolejnych należy przywilej bycia wybranym przez jedną książkę ze zbiorów wielkiej biblioteki. I tak – wybranym, gdyż bohaterowie wierzą, że nie mają wpływu na ten wybór. Książki, które trafią w ich ręce, determinują kolejne wydarzenia w ich życiu.

Historie te są pełne zwrotów akcji, refleksji, humoru i przenikającej każdy fragment istnienia grozy. Jednocześnie jest to seria, która jak mało co potrafi porwać serce i duszę na drobne kawałki, pozostawiając czytelnika nagiego z jego własną przeszłością. 

Najwybitniejszy współczesny pisarz

Carlos Ruiz Zafon w swoich książkach nigdy nie ukrywał swoich wyrazistych sympatii politycznych, nie zawsze przeze mnie podzielanych. Pomimo tego, był on według mnie najwybitniejszym z pisarzy współczesnych, a jego książki skarbem pozostawionym literaturze i czytelnikom. Serdecznie zachęcam do odkrywania całości jego spuścizny literackiej.